Kafam odamdan dağınık.

Aklımdan binlerce kelime geçiyor da hiçbiri bi cümle oluşturamıyor gibi. Sizi karmaşıklığımla baş başa bırakayım, belki anlaşırsınız.

Güller  karanlıklara küsmüştü, güllerin ellerinde olan tek ihtişamı renkleriydi çünkü. Kokusuz güller karanlıktan  korkardı bu diyarda.

Gülmek tabu sayılırdı, yasaktı mutlu olmak. İnsanlar durup dururken  güldüklerinde tip tip suratlarına bakılır “Ne oluyor kardeşim bi durum mu var?” denilirdi.
-Yok bi şey, hayattan zevk alıyorum sadece
diyemezdin. İnanmazlardı. Hiç kimse mutlu olmak istemiyordu  çünkü.
Ve anlayamıyorlar mutlu olabilmenin bu kadar basit bi eylem olduğuna. Çünkü o insanlara göre, mutlu olmak için terfi alman gerek, ev ya da araba alman veyahut loto kaznamak gerek. Her şey para demek anlayacağın. PARA, ne garip şey. Her şeyin çözümü olan para, aynı zaman da her problemi yaratan oluyor.

Karanlığa hoş geldiniz. Siz. Evet sen de. Gözünü kapatmaktan  korkan. Göremeyeceğinden endişe duyan sen. Aslında görmenin gözü kapatarak yapıldığını bilmiyorsun.

Banyo yaptıktan sonra kurulanmaya alışmışsın mesela, sana nasıl anlatabilirim yağmurda yüzmeyi..

O kadar çabuk yoruluyorsun ki, mutlu olmayı bile aceleye getiriyorsun.
Yaklaşan otobüse doğru bile hareket eder olmuşsun. Bu nasıl bi aceledir.

Yalanlara alışmış dilin, ve evet  yalanlar duymaya alışmışsın. İnançsızlığa alışmışsın yani, anlatsam bile, inanmazsın…

Yapmamaya alıştıklarınız, yapmaya alıştıklarımdır belki de. Söylediklerime alışmanız ise, zaman alacaktır.