Sen üşüme, ben titrerim.

Gelsene mutluluk pişirdim, kokmuştur sana da. Üstüne iki bardak huzur içeriz, daha yeni demledim. Sonra dünden kalma sevda kırıntıları var dolapta. Biliyorum doymayız ama. Tadımlık olur dedim. İyice doyduktan sonra mutluluğa, huzura.. bırakırsın göz kapaklarını sessizliğe, sen üşüme diye hayallerimi örterim üstüne sonra. Sen üşüme diye ben titrerim, üstüne..

 Ama yok, sen öyle dolusun ki üzüntüyle anlatamam sana yalnızlığın açlığını, şu kelimelerine baksana hep aşksızlık çekiyorlar. Bakışlarına ne demeli ya, duvarların arkasını görüyormuş gibi bakan gözlerin, önündeki hissiyatı sezemiyor. Bıkmış betimlemelerin,
Hüzünle sarmalayıp içine atmışsın hayallerini, tabii geçer son kullanma tarihi umutlarının.
Ama bekle daha sen, yenisi çıkar diye.. kaç yıl oldu üretimi durduruldu aşkların.

Gelsene bi kap sensizlik koydum kapının önüne. Karamsırlıkla ördüm duvarları. Her gün pencerenin kirden körelmiş köşesine oturup 5 dk gelmemeni bekliyorum. Çekmecelerde saklıyorum tüm neşemi, hani ilk okulda yaptığımız şakalar gibi, kapının üstüne gülücüğümü yerleştirdim. Sen içeri girdiğim anda, yüzüme yayılacak koca bir gülümseme.

 Ama yok, sen öyle tıka basa dolusun ki nefretle anlatamam sana affetmenin ferahlığını, intikamın tatlılığına o kadar aldanmışsın yani. Baksana ümitlerine sonbaharı gelmiş elma ağacı gibi solmuşlar kışı beklemeden. Öyle üşümüş ki kalbin kimsesizlikten, artık atmıyor sadece titriyor soğukluğuna.

Gelsene işte kırıntısı kalmış sevginin, doymayız biliyorum ama tadımlık olur dedim.

Sevemedin zaten sen, hep üzülmeye sarıldın. Yağmurda ağlardın gözyaşların belli olmasın diye, üzülmekten korkardın.